The Space Monsters

The Space Monsters @ Plearnpattana

วันสุดท้ายของภาคเรียนนี้  เด็กๆชั้น 9 ขอปิดท้ายด้วยการแสดงของวง Space Monsters -- 3 หนุ่มกับ 1 สาวมือกลอง และแถมนักร้องรับเชิญอีก 1 สาว  มีพี่น้องและเพื่อนฝูงมาร่วมกรี๊ดกันพอประมาณ  เล่นจนจบ 7 เพลงและแถมอีกเล็กๆ น้อยๆ ตามคำเรียกร้องของแฟนเพลง ประเมินกันแบบไม่อวยเกินไปว่า ไม่เลวทีเดียว ...

แต่สมาชิกวง Space Monsters กลับทำหน้าเซ็งเพราะผิดหวังที่หลายอย่างไม่เป็นไปตามคาด  ตั้งแต่เรื่องของเวลาที่ล่วงเลยมาจากแผนการแสดง เพราะยังไม่พร้อมสักที   ความผิดพลาดในการ sound check  ทำให้มือกลองตีกลองไปทั้งที่ไม่ได้ยินเสียงคนร้องเลย   Solo guitar กำลัง slide กีตาร์สุดสวิง เสียงที่สูงเกินทำให้ระบบเสียง shut down  ต้อง restart กันใหม่  นี่ยังไม่นับว่า นักร้องนำเป็นหวัดอยู่ด้วย และ ฯลฯ

แฟนเพลง สังเกต 3 สาววัยจ๊าบ 3 คนแถวหลัง

หลังปิดการแสดง  สมาชิกวงมีปฏิกิริยาต่างกัน บางคนมาขอโทษที่ไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อม เน้นแต่จะเล่นดนตรีอย่างเดียว บางคนก็ตำหนิตัวเองว่า ห่วยสุดๆ  แต่แม่ต้นดีใจที่ได้ยินนักร้องนำบอกว่า  คราวหน้าต้องดีกว่านี้ ผมขอเล่นงานมหกรรมดนตรีมัธยมเพื่อแก้ตัว

หัวหน้าวง ต้องเข้มแข็ง

นักร้องนำจอมลุย

ประสบการณ์แบบนี้ถือเป็นบททดสอบที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับการเติบโต  เด็กๆ จะเข้าใจและยอมรับได้ไหมว่า ความสำเร็จของการทำงานแต่ละครั้งไม่ใช่มาง่ายๆ  นักดนตรีที่แสดงคอนเสิร์ตประสบความสำเร็จต้องอาศัยความรู้ ประสบการณ์ และความพร้อม  เพราะประสบการณ์จะช่วยให้คาดเดาเหตุการณ์ และความผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้อย่างแม่นยำ   สติ และไหวพริบจะช่วยให้แก้สถานการณ์เฉพาะหน้าได้ดี ซึ่งเหล่านี้ต้องอาศัยการฝึกฝน

ว่าที่ "แหลม มอริสัน" เบอร์ 2 มั้ยเนี่ย

ไม่ได้ยินเสียงคนร้องก็ยังตีกลองแน่นปึ้ก

แต่ที่สำคัญที่สุดคือ การที่เด็กๆ เริ่มจะเข้าใจได้แล้วว่า  โลกนี้ไม่มีอะไร perfect  ไม่มีอะไรการันตีความสำเร็จ  แต่ในความไม่ perfect นี้คือพื้นที่ให้เราพัฒนาไม่มีสิ้นสุด   อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุด ไม่ใช่เครื่องเสียง หรือ sound check หรือ ฯลฯ  แต่แท้จริงแล้วคือใจที่ฝ่อได้ง่ายนั่นเอง

ประสบการณ์อย่างนี้จะช่วยให้เขาตัดสินใจได้ดีขึ้นว่า  ในวินาทีที่เกิดความผิดพลาด เขามีทางเลือก 2 ทาง จะหาข้อแก้ตัวสารพัด แล้วจมอยู่กับความผิดพลาดนั้น  หรือจะทำความเข้าใจกับความผิดพลาด แล้วดึงตัวเองออกมาสู่สมดุลย์ ตั้งหลักเพื่อจะก้าวต่อไป

ใครพร้อมลุยไปข้างหน้าแล้วบ้าง ... ยกมือขึ้น

บทบาทของพ่อแม่และครูที่เป็นคนจัดการทุกอย่างให้กำลังจะลดน้อยลง  จากนี้ไปจะเหลือแต่เพียงตัวเขาที่ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง และรับคำชื่นชมควบคู่ไปกับการเผชิญอุปสรรค ต้องฝึกฝนตนเองเพื่อก้าวเดินต่อไปสู่จุดหมาย  เมื่อเข้าใจอย่างนี้ได้ ชีวิตที่เหลือก็พร้อมสนุกกับมัน ... แบบเด็กเพลินฯ ตัวจริง