On the Catwalk

ดูออกมั้ยว่า เป็นใครบ้าง ...

วันพุธ&พฤหัสฯ ที่ผ่านมา นักเรียนชั้น 10 ไปทำจิตอาสาที่แปลกกว่าทุกครั้ง  ปกติเราเตรียมจะมอมแมมกับการไปช่วยน้ำท่วม ทาสี โบกรถ เลี้ยงน้อง โกยโคลนออกจากวัด  แต่การไปร่วมงาน   "Creative Fine Arts 2011 เศรษฐกิจสร้างสรรค์ จากต้นทุนทางวัฒนธรรม" จัดโดยกลุ่มพัฒนาระบบบริหาร กรมศิลปากร  เจ๊ใหญ่ (คือแม่ต้นเอง อิอิ) สั่งห้ามมอมแมม รักษามาดให้เหมาะกับการไปร่วมงาน

งานนี้เป็นการนำผลงานการศึกษาวิจัยซึ่งเน้นโบราณคดี และวัฒนธรรมพื้นบ้านมาปรับ แปลง เพื่อสร้างสรรค์สินค้าใหม่ที่ผลิตโดยชุมชน  ซึ่งผู้จัดเรียกว่าเป็นการ "สร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์จากทุนมรดกศิลปวัฒนธรรม"  ผลิตภัณฑ์มีความหลากหลายมาก มีทั้งเครื่องประดับบ้าน เครื่องใช้ และเครื่องประดับกาย แล้วเด็กเราไปเกี่ยวอะไรกับเขา ...

ผลิตภัณฑ์ชุดหนึ่งคืองานผ้า ประเภทผ้าคลุมไหล่ ผ้าพันคอ เนคไท ถ้าห้อยแขวนไว้ก็คงไม่น่าสนใจเท่ากับอยู่บนตัวนางแบบนายแบบ  แต่เนื่องจากเป็นงานการกุศล จัดที่เซ็นทรัลปิ่นเกล้าซึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก  นักเรียนของเราก็ขอช่วย

ดู blocking ตกส้นสูงได้ แต่ห้ามเดินชนกัน

โจทย์ของเราคือ นักเรียนคิดว่าจะใส่ชุดอะไรให้ไปโทนเดียวกัน ต้องไม่ซื้อใหม่ให้เสียเงิน และทำให้ผลิตภัณฑ์โดดเด่นน่าสนใจ โดยไม่ดูเว่อเกินจนคนทั่วไปไม่กล้าใช้ ... เขาตกลงกันว่า เอาชุดสีดำซึ่งเคยใส่แสดงกันเมื่อตอนมหกรรมดนตรีชีวิตมัธยม เดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา   ส่วนหนุ่มๆ ก็มีเชิ้ตสีดำกางเกงดำกันอยู่แล้ว ... แต่งหน้าแบบช่วยๆ กันกับคุณครูก็แล้วกัน

เด็กๆ เรียนหนังสือกันจนถึง 16:00 น.แล้วก็รีบขึ้นรถตู้ไปเซ็นทรัลฯ เพื่อพร้อมเดินตอน 17:30 น. โดยมีครูยูนำขบวน และมีเพื่อนเหม่งและเพื่อนน้ำรับหน้าที่ช่างภาพ

เตรียมใจให้พร้อม ... เราทำได้ เพราะเราภูมิใจในความเป็นเรา

นี่เป็นงานที่น่าตื่นเต้นหวาดเสียวระดับมากที่สุดของเด็กๆ ที่ต้องออกแบบวิธีการใช้ผลิตภัณฑ์ให้ดูน่าสนใจ เหมาะกับตัวเอง  และเป็นครั้งแรกสำหรับการขึ้น Catwalk  ไหวพริบและกลยุทธทุกเม็ดที่เคยฝึกกันมาถูกงัดขึ้นมาเพื่อควบคุมความตื่นกลัวต่อสายตาของผู้คน และความกังวลสารพัดเรื่อง ... จะเดินอย่างไร ไปทิศทางไหน ต้องยิ้มหรือไม่ยิ้ม ถ้าไม่ยิ้มแล้วดันยิ้มขึ้นมาจะทำยังไง หรือถ้าต้องยิ้มแล้วดันยิ้มไม่ออกจะทำยังไง  ถ้าเดินสะดุด ตกส้นสูง หรือผ้าคลุมหลุดล่ะ ...  อีกหลายสถานการณ์อันชวนตระหนก

ณ นาทีนั้น กลัวกันไหม ... กลัว แต่ถอยไม่ได้แล้ว  สิ่งที่ทำได้ในเวลานั้นคือ ทำให้ดีที่สุด และสนุกกับมันให้มากที่สุด

เดินเสร็จไปแล้ว ... ได้ยังไงเนี่ย ปลื้ม + งง + feel good อ้ะ

ผล: เด็กๆ ของเราทำให้ผู้ชม WOWwww ... ผลิตภัณฑ์ทุกสิ่งที่พวกเขานำมาพัน ผูก คล้องตามความคิดของแต่ละคนขายหมดเกลี้ยง  แถมยังมีผู้ชมตามมาดูผลงานในวันถัดมา  กล่าวกันว่า แฟชั่นโชว์ชุดนี้กลายเป็น highlight หนึ่งของงานทีเดียว

เป็นตัวเองกันทุกคนทีเดียวเชียว

ในความสำเร็จทั้งหมดของงานนี้ คุณครูพร้อมใจกรี๊ดสลบเมื่อหนุ่มซึ่งเงียบที่สุด นิ่งที่สุด บอกว่า "ครูครับ ผมอยากลองบ้าง ..." ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว คล้องเนคไท แล้วขึ้นไปเดินกับเพื่อนๆ อย่างมาดมั่น ตั้งใจ และสนุกกับมันไ้ด้  แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่า  นี่คือสิ่งที่ครูรอผลผลิตจากการบ่มเพาะเขาคนนี้มาตลอด 2 ปี BRAVOooooo!!!!